درود و لعنت بر ارواح مخترع نیم فاصله!

ایزد پدر و مادر این استکبار جهانی و امریکا، خاصه شرکت صهیونیستی مایکروسافت را بیامرزد که به شما راه و چاه نشان داد! چه راهی؟ چه چاهی؟ اختراع نیم فاصله در یکی از برنامه‌های Office با نامی مجهول و احتمالا رمزگذاری شده به دست فراماسون‌ها، به نام Word؛ که راهگشای جماعت روزنامه نگار این مملکت شده است. علت راهگشا بودنش را به عرضتان خواهم رساند.

بنده اغلب از کنش‌هایی که در این مملکت شاهدش هستم چنان حیرت می‌کنم که گاهی کم می‌ماند شاخی بر روی سرم بروید و دمی هم درآورم و گمان ببرم که نکند ما عقل را زایل کرده‌ایم و تن به جانورانی دیگری سپرده ایم و خود بی‌خبریم. بگذارید تیتر را خیلی درشت خدمتتان عرض کنم: این راه که می‌روید، به ترکستان است. سوتیتر: زبان فارسی به دست جماعت متهم و مظنون به سواددار "روزنامه نگار"، به درجه‌های جدیدی نائل شده است. کدام درجه؟ "همه متن را با نیم فاصله نوشتن". آخراین‌دیگرچه‌بدعتی‌است؟ با‌کدام‌استدلال‌چنین‌می‌کنید؟ (نمونه)

جوابیه محکم و دندان شکن کانون انجمن‌های صنفی روزنامه نگاران و خبرنگاران:

چه کاری‌ست آقا! جا نداریم. انبوه سازی در مملکت زیاد شده است و شهرک‌ها جا برای هیچ گونه فعالیتی نگذاشته‌اند. جا برای فاصله گذاری کلمه‌ها و درست نویسیشان طبق قواعد مصوب و تدریس شده زبان فارسی هم نیست! مگر نمی‌بینید جای برای مردن نیست. جا برای پارک کردن نیست. جا برای رانندگی کردن نیست. جا برای متقاضیان حج عمره و راهیان کربلا و متقاضیان ازدواج و پذیرش شدگان آزمون جامع کارشناسی ارشد نیست. جا نیست آقا. جا برای کلمه‌ها هم نیست. به همین خاطر چپانده‌ایمشان توی هم. کاغذ هم که گران است. دولت هم که خرجی (سوبسید) نمی‌دهد. تازه اینطوری سخن پراکنی (بخوانید روده درازی) هم بیشتر میسر می‌شود و دست نویسندگان بازتر است.

دلایل غیر قابل رد شدنی که در بالا آمد همان علت‌های راهگشا بودن عمل نیم فاصله گذاری برای روزنامه نگاران و صفحه بندهاست که به رکنی خدشه ناپذیر در این حوزه بدل شده است و حتی آورده‌اند که چنانچه کسی نیم فاصله نداند، از روزنامه نگاران نیست. باز هم حمد و سوره‌ای برای ارواح بنیان گذار کبیر شرکت مایکروسافت، جناب آقای "بیل گیتس" زمزمه می‌کنیم. چناچه بخواهیم در پی آسیب شناسی این رفتار سادیستی باشیم، بایستی به پیشینه سادیستی-قومی ایران مراجعه کنیم. به آن دلیل صفت مترقی سادیستی را برازنده این عمل دانسته ایم، چراکه مرحوم "مارکوس دوساد" نیز، بنیان خطاب کردن هرگونه عمل آزاردهنده و مضر را، در ابتدا با کلمه آغاز کرده بوده است.‌ یعنی نوشتن داستان‌های هرچه نه بدتر و قص الی هذا. حال او خیال داشت تقوای مسیحیان را انگولک کند، روزنامه نگاران ارجمند ما می‌خواهند با زبان فارسی بکنند! آن پیشینه قومی هم برمی‌گردد به پدیده گرایی ما ایرانی‌ها که تا چیز نویی را می‌آموزیم، استفاده و به کارگیری از آن را به افراط می‌رسانیم تا بدل به آسیب رساندن به دیگری (چیز یا کس) شود؛ که همان سادیسم باشد.

چنانچه اندک سوادی داشته باشید و کتابی درباره چگونه نوشتن و تحریر به زبان فارسی تهیه فرمایید، تصور کنیم که خرج شارژ کردن اینترنت و تهیه بوت (چکمه) و کاپشن چرم برای نزدیکی به نزدیکی کردن با دیگران این اجازه را صادر کند، درمی‌یابید که فاصله گذاری از نخستین ارکان فارسی نویسی است و اینگونه که روزنامه نگاران متجدد و انبوه از قمپز همت کرده‌اند و متون اخبار فوج شده را به خورد آن قلیل جمعیت روزنامه خوان می‌دهند، بدن خواجه نظام الملک‌ها و بیهقی‌ها و سعدی‌ها که هیچ، ارواح اینان نیز در کرانه‌های جهان می لرزد و سردیشان می‌کند! هیچ دلیل موجهی هم برای چنین خبطی وجود ندارد و حکما تا چندی دیگر کتاب‌های داستان و شعر هم این گونه چاپ خواهد شد. لابد خیل تحصیلکرده هم می‌گویند، چه اشکالی دارد بابا! می‌شه خوند که!

ما معتقدیم که چنین کاری (گذاشتن نیم فاصله در تمام متن و برداشتن هر گونه فاصله در ستون روزنامه‌ها) خلاف قواعد زبان فارسی است و کاملا اشتباه؛ و همانند و همپای غلط نویسی خواهد بود. باشد تا توجه ما به چنین اموری، جمعیتی را که ترجمه شیوا و فارسی صحیح برایش میسر نبوده و اکنون فاصله گذاری هم برایش مقدور نیست، به زباله دان دفاتر -بخوانید دفترهای- تحریریه پرتاب کند!